Tamte dni, tamte noce

Dziś o kolejnym filmie z nominacją do Oscara. Jest to dość kontrowersyjna produkcja Tamte dni, tamte noce (org. Call me by your name), której scenariusz powstał na podstawie książki autorstwa Andre Acimana.

„Północne Włochy, lato 1983 roku. Elio Perlman, błyskotliwy siedemnastolatek o amerykańsko-włoskim pochodzeniu, spędza wakacje w XVII-wiecznej willi, komponując i grając muzykę klasyczną, czytając i flirtując ze swą przyjaciółką – Marzią. Cieszy go każda chwila spędzona w willi, zwłaszcza że za kompana ma swego ojca, szanowanego profesora specjalizującego się w greko-romańskiej kulturze, oraz matkę Annellę, tłumaczkę, która uczy chłopaka rozkoszować się kulturą i przyrodą Włoch. Obycie i wykształcenie oraz talent Elia sprawiają wrażenie, że mamy do czynienia z dorosłym, w pełni ukształtowanym mężczyzną, a jednak wielu rzeczy musi się jeszcze nauczyć – zwłaszcza w obcej mu dotąd dziedzinie – miłości. Pewnego dnia do willi przybywa Oliver, młody amerykański stypendysta, pracujący z ojcem Elia nad swym doktoratem. W porażająco pięknych krajobrazach spalonej słońcem Italii Elio i Oliver odkrywają odurzającą siłę wzajemnego przyciągania. To lato zapamiętają na zawsze.” (Źródło: filmweb.pl)

Początkowo Elio nie jest zbyt pozytywnie nastawiony do gościa. Olivier irytuje go lekceważącym podejściem oraz tym, że ze wszystkimi żegna się niezbyt eleganckim „Later”. Jednak, gdy zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, Amerykanin budzić w chłopaku niezdrową fascynację. Film opowiada o dorastaniu, poszukiwaniu siebie, doświadczaniu miłości. 

Jestem pod wrażeniem jego ścieżki dźwiękowej. Byłam przekonana, że musi być on nominowany do Oscara w kategorii Muzyka i olbrzymie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że wcale tak nie jest. Pocieszające jest to, że w kategorii Najlepsza piosenka nominowany jest utwór z filmu o tytule Mystery of love autorstwa Surfjana Stevensa, który zamieściłam poniżej. Oprócz niego naprawdę świetna piosenka Visions of Gideon tego samego muzyka, która nadaje szczególny charakter ostatniej scenie filmu. Akcja toczy się w latach 80., dlatego nie mogło zabraknąć brzmień z tamtego okresu. Mnie szczególnie do gustu przypadła piosenka Love my way. Pewnie miało na to wpływ, że filmowy Olivier prezentował do niej świetne kroki. 😉

W Elio wcielił się zaledwie 22-letniego  Timothée Chalamet. Myślę, że jest to naprawdę bardzo dobra rola. W jednej z recenzji usłyszałam, że jest to film z pięknymi ludźmi. I całkowicie się z tym zgadzam. Oprócz tego jest mnóstwo pięknych obrazków. Oglądając go, choć na chwilę możemy przenieść się do słonecznych pięknych Włoch.

 

Na pewno jest to kontrowersyjny film, ze względu na poruszany wątek homoseksualizmu. Muszę przyznać, że po seansie miałam mieszane uczucia, co do jego oceny. Jednak w końcu musiałam przyznać sama przed sobą, że bez względu na wszystko, jest to jeden z piękniejszych filmów o miłości, jakie miałam okazję ostatnio oglądać. 

Pozdrawiam, Ola.